Daniele to na ogół zwierzęta dość ciekawskie, przywędrowały do naszego kraju z Azji Mniejszej. Okrywa włosowa daniela w gwarze łowieckiej - nazywana suknią charakteryzuje się dużą zmiennością ubarwienia. Pomimo kiepskiej jakości filmu, z pewnością każdy zauważy zróżnicowane ubarwienie występujących w filmie osobników. Wnikliwi obserwatorzy przyrody muszą jeszcze poczekać, na zrzucenie zimowej sukni, co zwykle następuje w maju-czerwcu.

Historia daniela w Polsce to historia pełna odejść i powrotów. W odległych czasach-górnym plejstocenie daniele występowały na terenie niemal całej Europy. Gatunek w czasie ostatniego zlodowacenie został zepchnięty do regionu śródziemnomorskiego. Do Europy Środkowej sprowadzono go ponownie w XVI i XVII wieku, początkowo jako zwierzę parkowe. Aktualnie obecność daniela w Polskich lasach jest szeroko dyskutowana, dzieje się tak ze względu na jego obce pochodzenie.

Daniel nie należy do gatunków szczególnie wybrednych, chociaż jako zwierzę parkowe traktowany był jak arystokrata wśród zwierząt. Ten wspaniały członek rodziny jeleniowatych zasiedla bory mieszane, nie gardzi niewielkimi kompleksami, poprzedzielanymi polnymi enklawami, wzbogaconymi o łąki śródleśne i śródpolne. Co ciekawe daniele cechują się bardzo dobrym wzrokiem, znacznie lepszym niż pozostałe żyjące w Polsce gatunki jeleniowatych. Dźwięki w życiu danieli odgrywają bardzo ważną rolę. Beczenie-oczywiście nie chodzi tu o to, że zwierzęta te przy posiłkach zachowują się co najmniej niekulturalnie. Mianem bekowiska, beczenia w gwarze łowieckiej określa się okres godowy tego gatunku i dźwięki wydawane podczas tego miłosnego czasu w życiu danieli. Na terenie Nadleśnictwa Nowa Sól zinwentaryzowano ponad 40 danieli.